گمشدگان منتظر

گمشدگان منتظر

پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) در روایتى شگفت مى فرماید:

(بر خدا سزاوار است که اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟)

(حقیقٌ على اللّه أنْ یُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.)

ضلالت و بهشت ؟؟! آیا پذیرفتنى است؟
این غرابت شاید در همان دوران هم همه را به شگفتى کشانده باشد. و شاید از همین روست که امیرالمؤمنین(علیه السلام) برادر و یار همیشگى پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)سخن او را تبیین و تفسیر مى کند:
پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) با این تعبیر ایمان آوردگانى را قصد فرمود که در زمان فتنه بر پیروى از امام غائبِ خویش به پا خیزند، امامى که جایگاهش پنهان و وجود نازنینش پوشیده از همه دیدگان است.
آنان به پیشوایى او اقرار دارند و به ریسمان ولایت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. یقین مىورزند، تردید ندارند، صابر و شکیبا، و تسلیم فرمانهاى او هستند.
ضلالت آنها تنها به این معناست که نسبت به جایگاه امام شان و شناسایى شخص پیشواى شان گمشده به حساب مى آیند.

پس این (گمشدگى) است نه (گمراهى)! و این (گمشدگى) ماست نه (گمشدگى امام)! این گمشدگى را به تعبیرى دیگر مى توان سرگشتگى نامید.

و زیباست تعبیر مولا که فرمود:

(در زمان فتنه به پیروى از امام بر مى خیزند.)

گمشده نمى نشیند، گمشده احساس آرامش نمى کند، گمشده از جستجوى راه دست نمى کشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تکاپوى یافتن مولایش، سرگشته و سرگردان است.

پس یکى از ویژگیهاى منتظرین را همین سرگشتگى و سرگردانى و احساس گمشدگى مى توان دانست.

بحار، ج 52، ص 143 به نقل از تفسیر نعمانى

(الذین قاموا فى زمن الفتنة على الائتمام بالامام الخفىّ المکان.)

(آنانکه در زمان فتنه به پیروى از امام غائب(علیه السلام) بر مى خیزند.)