مناجات با خدا
مناجات با خدا
بارالها! در پیشگاه تو ایستادهام، و دستهایم را به سوى تو بلند کردهام، آگاهم که در بندگىات کوتاهى نموده و در فرمانبرىات سستى کردهام، اگر راه حیا را مىپیمودم از خواستن و دعا کردن مىترسیدم ... ولى … پروردگارم! آن گاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرا مىخوانى، و آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده مىدهى، براى پیروى ندایت آمدم، و به مهربانىهاى مهربانترین مهربانان پناه آوردم. و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برترى داده، و اجابت و شفاعت را به او بخشیدى، و به وسیله برترین زن، و به فرزندانش، که پیشوایان و جانشینان اویند، و به تمامى فرشتگانى که به وسیله اینان به تو روى مىکنند، و در شفاعت نزد تو، آنان را که خاصان درگاه تواند، وسیله قرار مىدهند، به تو روى مىآورم. پس بر ایشان درود فرست، و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار، و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده، پیشاپیش، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو مىشود قرار دادم اگر با این همه، خواستهام را رد کنى، امیدهایم به تو به یأس مبدّل مىگردد، همچون مالکى که از بنده خود گناهانى دیده و او را از درگاهش رانده، و آقایى که از بندهاش عیوبى دیده و از جوابش سر باز مىزند . واى بر من اگر رحمت گستردهات مرا فرانگیرد، اگر مرا از درگاهت برانى، پس به درگاه چه کسى روى کنم؟ اما... اگر براى دعایم درهاى قبول را گشوده، و مرا از رساندن به آرزوهایم شادمان گردانى، چونان مالکى هستى که لطف و بخششى را آغاز کرده، و دوست دارد آن را به انجام رساند، و مولایى را مانى که لغزش بندهاش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است. در این حالت نمىدانم کدام نعمتت را شکر گزارم؟ آیا آن هنگام که به فضل و بخششت از من خشنود شده، و گذشتههایم را بر من مىبخشایى؟ یا آن گاه که با آغاز کردن کرم و احسان بر عفو و بخششت مىافزایى؟ پروردگارا! خواستهام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است که: گناهان گذشتهام را بیامرزى، و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى، و پدر و مادرم را که دور از خانه و خانواده و غریبانه در زیر خاکها خفتهاند، ببخشى . تنهایىشان را با انوار احسانت از بین ببر، و وحشتشان را با نشانههاى بخششت به انس بدل کن، و به نیکوکارشان دم به دم نعمت و شادمانى بخش، و به گناهکارشان مغفرت و رحمت عطا کن، تا به لطف و مرحمتت از خطرات قیامت در امان باشند، به رحمتت در بهشت ساکنشان گردان، و بین من و آنان در آن نعمت گسترده شناسایى برقرار کن، تا مشمول شادمانى گذشته و آینده شویم.
آقایم! اگر در کارهایم چیزى سراغ دارى که مقامشان را بالا مىبرد و بر اکرامشان مىافزاید، آن را در نامه اعمالشان قرار ده، و مرا در رحمت با آنان شریک کن، و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان که مرا در کودکى تربیت کردند.
منبع:سایت امام رضا علیه السلام |