احادیثی در عظمت امیرالمؤمنین علی(ع)وحضرت زهرا(س)

پیامبر اعظم-صلّی الله علیه و آله- خطاب به حذیفه فرمود:
ای حذیفه! پس از من حجّت خدا بر شما علیّ بن ابی طالب است، کفر ورزیدن به او کفر ورزیدن به خداست و شرک نسبت به او شرک نسبت به خداست و شکّ در او شکّ در خداست و روی گرداندن از او روی گرداندن از خداست و انکار او انکار خداست و ایمان به او ایمان به خداست؛ زیرا او برادر پیامبر خدا و وصیّ او و امام و سرپرست امّت اوست، و اوست ریسمان محکم خدا و استوارترین دستاویز که هرگز نخواهد گسست.
به خاطر او دو گروه هلاک می‌شوند حال آنکه او بی گناه است، دوستدارانی که درباره‌اش زیاده‌روی می‌کنند و کسانی که در حقّ او کوتاهی می‌نمایند.
ای حذیفه! از علی جدا مشو که از من جدا شده‌ای و با او مخالفت مکن که با من مخالفت کرده‌ای، بی‌شک علی از من است و من از اویم، هر که او را ناخشنود سازد مرا ناخشنود ساخته است و هر که او را خوشنود نماید مرا خشنود نموده.

عبایة بن ربعی از ابن عباس پرسید: چرا پیامبر-صلی الله علیه و آله- علی-علیه السّلام- را «أباتراب» لقب داد؟
پاسخ داد: زیرا او صاحب زمین است و پس از پیامبر حجّت خداست بر اهل آن و بقای زمین و آرامش آن به واسطه اوست. به درستی که از پیامبر-صلّی الله علیه و آله- شنیدم:

«هنگامی که در روز قیامت کافر می‌بیند آنچه را که خداوند از ثواب و قرب و کرامت برای شیعه علی مهیّا فرموده، ‌می‌گوید: «یا لَیتَنی کُنتُ تُراباً!» (نبأ : 40)» -یعنی ای کاش از شیعیان علی بودم.-




پیامبر اعظم-صلّی الله علیه و آله-:

وَ أمّا إبنَتی فاطِمَةُ فَإنّها سَیِّدَةُ نِساءِ العالَمینَ مِنَ الأوَّلینَ و الآخِرینَ وَ هیَ... .

و امّا دخترم فاطمه، پس به یقین او سرور زنان جهانیان از اوّلین تا آخرین است و او جزئی از من، نور چشم من، میوه دل، و جان من در کالبد من است، و او حوریه‌ای انسان نماست که هرگاه در محراب خود و در پیشگاه پروردگارش-جلّ جلاله- می‌ایستد نورش بر فرشتگان آسمان می‌درخشد آن سان که نور ستارگان برای اهل زمین می‌درخشد و خداوند-عزّ و جلّ- به فرشتگانش می‌فرماید: ای فرشتگانم! به کنیزم فاطمه بنگرید که سرور کنیزان من است، در حالی پیش رویم ایستاده که شانه‌هایش از خوف من میلرزند و با دل خویش به پرستشم روی آورده است. شما را شاهد می‌گیرم که شیعیان او را از آتش امان دادم.





«فتَلَقّی آدَمُ مِن رَبِّهِ کَلِماتٍ فتابَ عَلَیهِ إنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ»(بقرة : 37)
پس آدم از پروردگارش کلماتی دریافت و خداوند تؤبه او را پذیرفت که او تؤبه پذیر و بخشاینده است.

عَن إبن عَبّاسٍ قالَ: سَألتُ النَّبی عَن الکَلِماتِ الَّتی تَلَقّاها آدَمُ مِن رَبِّهِ فتابَ عَلَیهِ، قالَ: سَألَهُ بحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلیٍ وَ فاطِمَةَ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَینِ إلّا تُبتَ عَلَیّ فتابَ اللهُ عَلَیهِ.
ابن عباس گفت: از پیامبر-صلّی الله علیه و آله- درباره کلماتی که آدم از پروردگارش دریافت و خداوند تؤبه او را پذیرفت، پرسیدم، فرمود: از پروردگارش خواست: به حقّ محمّد و علی و فاطمه و حسن و حسین-علیهم السّلام- تؤبه‌ام را بپذیر و خداوند تؤبه‌اش را پذیرفت.