خدایا تو معرکه ای

ما یک باغچه کوچک داریم که توی آن یک درخت انار است .هر روز نگاهش می کنم و به او فکر می کنم . به ریشه هایش فکر می کنم که تا کجاها رفته و چه کار می کند . فکر می کنم آیا درخت برای بزرگ شدنش درد می کشد؟

هر وقت برگ هایش می ریزد ، توی دلم می گویم :«دیگر مُرد،تمام شد » اما هر سال خدایا، تو دوباره برگ های تازه به درخت انارمان می دهی و جوانه توی دست هایش می گذاری .

شب می خوابم و صبح می بینم گل داده است .گل های قرمزقرمز . ذوق می کنم و می گویم : « خدایا تو معرکه ای! »

گلهای قرمز که انار می شوند ،من همین طور می مانم که آخر چه طوری ؟

خدایا!  آخر تو چطوری از هیچ چیز ،همه چیز درست می کنی .

کنار باغچه می نشینم ، یک مشت خاک بر می دارم و می گویم : آخر قرمزی انار از کجای این خاک در می آید ؟ شیرینی و قیافه قشنگش از کجا؟

یک خاک و این همه رنگ . این همه بو این همه طعم !

خدایا به یادت می افتم ، حتی با دیدن دانه های سرخ انار .

خیلی وقت هاخدا آدم ها را دعوت می کند به نگاه کردن . ولی حیف که ما آدم ها ،خوب نگاه کردن را بلد نیستیم .ما ذوق زده نمی شیم . تعجب نمی کنیم و اصلا حواسمان نیست که خدا همین جاهاست . توی همین باغچه، لای همین ابرها ،روی همین ثانیه ها. چشمای ما به همه چیز عادت کرده اند ، به همه چیز .

تو چی؟ چه جوری نگاه می کنی ؟ تا حالا شده با دیدن چیزی مثلا یه درخت ، یه پرنده یا یه منظره ، آن قدر تعجب کنی  یا لذت ببری که بگویی  خدایا تو واقعا فوق العاده ای !