باور ندارم چون نمی بینم

در زمان های دور،کشاورزی با ایمان و درستکار در مزرعه اش زندگی می کرد.او تمام روز در مزرعه اش کار می کرد و زندگی اش را از راه حلال می گذراند.او همیشه سر وقت،نماز می خواند و خداوند را عبادت می کرد.روزی از جاده ای می گذشت که ناگهان مرد بیماری را گوشه جاده دید.او مرد را به خانه اش برد و با دلسوزی از او پرستاری کرد.
صبح روز بعد،مرد کشاورز برای خواندن نماز صبح از خواب بیدار شد و مرد بیمار را بیدار کرد تا نمازش را بخواند،ولی او گفت دوست ندارد نماز بخواند،چون خداوند را نمی بیند و نمی تواند چیزی را که نمی بیند عبادت کند.
کشاورز چیزی نگفت و به خواندن نماز مشغول شد.
چند روز بعد،حال مرد خوب شد.مرد کشاورز تا مسیری همراه او رفت تا بتواند به خانه اش برسد.در میان راه،ناگهان جای پاهایی را دیدند و مرد به کشاورز گفت:این ها جای پاهای یک ببر هستند.
کشاورز فکری کرد و گفت:نمی توانم باور کنم،چون ببری را در این حوالی نمی بینم!
مرد با تعجب گفت:تو دیگر چه آدمی هستی؟
این جای پاها کافی نیستند تا باور کنی که ببری از این مسیر عبور کرده است؟
کشاورز گفت:ببین برادر،وقتی این جای پاها را می بینی،باور می کنی که ببری از اینجا عبور کرده است.پس چطور با دیدن خورشید عالمتاب،ماه،گل ها و گیاهان زیبا و عطرافشان،درختان سر به فلک کشیده و این همه نعمت در اطرافت،باور نمی کنی که خدایی وجود دارد که آن ها را آفریده است؟
مرد فکری کرد و گفت:حق با توست! ما نمی توانیم خداوند را با چشمان خود ببینیم ولی می توانیم از روی نعمت های سرشاری که آفریده است به وجود او پی ببریم.