سه عاملی که دل را سخت می کند
چه در پیش رو دارید قسمتی از روایات اهل بیت علیهم السلام است که در ارتباط با آیات شریف قرآن کریم بیان شده است. این روایات گذشته از پیام مستقلی که خود دارند، ما را به فهم و درک بهتر معنای آیه رهنمون می سازند.
ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَهِیَ کَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً (74/ بقره)
سپس دل‌های شما بعد از آن (معجزه و عدم تسلیم در برابر آن) سخت شد همچون سنگ یا سخت تر.
عوامل قساوت قلب (سنگدلی)
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:
لَا
تُکْثِرُوا الْکَلَامَ بِغَیْرِ ذِکْرِ اللَّهِ، فَإِنَّ کَثْرَةَ
الْکَلَامِ بِغَیْرِ ذِکْرِ اللَّهِ قَسْوَةُ الْقَلْبِ، إِنَّ أَبْعَدَ
النَّاسِ مِنَ اللَّهِ الْقَلْبُ الْقَاسِی
در غیر یاد خدا پُرگویی نکنید؛ زیرا پُرگویی در غیر یاد خدا، سنگدلی می‌آورد و دورترینِ مردم از خدا هم شخص سنگدل است. [1]
توضیح:
منظور
از ذکر و یاد خدا فقط اذکاری مانند سبحان الله و الحمدلله نیست، بلکه هر
سخنی که سبب نزدیک شدن بنده به خدا شود ذکر خداست؛ مانند گفتگو درباره
احکام و معارف دین.
سه مورد دیگر
امام صادق علیه السلام فرمود: از اموری که رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرالمومنین علیه السلام سفارش کرد این بود:
ثَلَاثَةٌ یُقَسِّینَ الْقَلْبَ اسْتِمَاعُ اللَّهْوِ وَ طَلَبُ الصَّیْدِ وَ إِتْیَانُ بَابِ السُّلْطَان
سه چیز، دل را سخت می‌گردانَد: شنیدن سخنان بیهوده، شکار کردن و آمد و شد به دربار سلطان [2]
توضیح:
کسی
که شغل خود را کشتن حیوانات قرار دهد و پیوسته مشغول این کار باشد، به
مرور ترحم از دلش رفته و سنگدلی جای آن را می گیرد و نیز کسی که مدام به
مرکز قدرتی رفت و آمد داشته باشد که در آن حق کشی شده و با چشم خود ببیند
که چگونه به مردم ظلم می شود، به مرور این حالت برای او عادی شده و دیگر
از این امور متأثّر نمی شود.
ترک یاد خدا
امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد که ای موسی!
لا
تَفرَح بِکَثرَةِ المالِ و لا تَدَع ذِکری عَلی کُلِّ حالٍ؛ فَإِنَّ
کَثرَةَ المالِ تُنسِی الذُّنوبَ و إنَّ تَرکَ ذِکری یُقسِی القُلوب
به
دارایی بسیار، شادمان نشو و در هر حالی که هستی دست از یاد من بر ندار؛
زیرا دارایی بسیار، [زشتی] گناهان را از یاد می‌برَد، و ترک یاد من، دل‌ها
را سخت می‌گردانَد. [3]
توجه: کسانی که غرق در
ثروتند و اعمال ناشایست هستند، خود را به هیچ عنوان بَد نمی دانند و نیز
کسانی مانند صهیونیست های آدم کش که در واکنش به کشتار زنان و کودکان بی
گناه لبخند می زنند معنای این روایت را به خوبی برای ما روشن می کنند.
رابطه اشک و قلب و گناه
امیرالمومنین علیه السلام فرمود:
مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِکَثْرَةِ الذُّنُوب
اشک ها نخشکید، مگر به سبب سختی دل ها و دل ها سخت نشد، مگر به سبب کثرت گناه. [4]
پس گناه زیاد انسان را سنگدل می کند؛ درون سنگ هم که آبی نیست تا از چشمه چشم بجوشد و بر گونه فرو غلطد.
سرگرم شدن به آرزوهای دست نایافتنی
علی بن عیسی از امام معصوم علیه السلام نقل می کند: از نجواهای خداوند متعال با موسی علیه السلام این بود:
یا موسی! لَا تُطَوِّلْ فِی الدُّنْیَا أَمَلَکَ فَیَقْسُوَ قَلْبُکَ وَ الْقَاسِی الْقَلْبِ مِنِّی بَعِیدٌ
ای موسی! در دنیا، آرزویِ دراز در سر مپروران که دلت سخت می‌شود و سخت‌دل، از من دور است. [5]
توضیح:
داشتن برنامه در زندگی و ترسیم اهداف ممکن و قابل دسترسی، نه تنها نکوهیده نیست بلکه بسیار پسندیده هم هست.
آنچه
در این گونه روایات مذمت شده، آرزوهای دست نایافتنی است. این نوع آرزوها
که در واقع نوعی خیال پردازی است، انسان را به خود سرگرم کرده و او را از
مسیر اصلی و واقعی زندگی جدا می کند و در نهایت سبب می شود که فرد از هدف
اصلی زندگی که رسیدن به قرب الهی است باز بماند.
به نظر می رسد یکی از دلایلی که خدا چنین کسی را به دور از خود خوانده است همین باشد.
الَّذینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِکَ یُۆْمِنُونَ بِه (121/ بقره)
کسانی که کتاب [آسمانی] به آنان داده‌ایم، آن را به طوری که شایسته آن است می‌خوانند آنانند که به آن ایمان می‌آورند.
تلاوت کتاب یعنی پی در پی قرار دادن (خواندن) حروف و کلمات آن. [6]
حق تلاوت
کسانی که پیوسته قرآن می خوانند سه دسته اند:
1.
گروهی تمام اصرارشان بر ادای الفاظ و حروف از مخارج آن است. آنها دائماً
در فکر وقف و وصل و حروف یرملون و مقدار کشش مدّند و کمترین اهمیتی به
محتوا و معنی نمی دهند، تا چه رسد به عمل کردن آن.
قرآن کریم این دسته را باربران کتاب می خواند. [7]
2.
گروهی دیگر، از الفاظ فراتر رفته و در معانی دقت می‌کنند و در ریزه‌کاری
ها و نکات قرآن می‌اندیشند و از علوم آن آگاهند؛ اما از عمل خبری نیست!
3. ولی گروه سومی هستند که قرآن را به عنوان یک کتاب عمل و یک برنامه کامل زندگی پذیرفته‌اند.
ایشان
خواندن الفاظ و اندیشه در معانی و درک مفاهیم این کتاب بزرگ را مقدمه‌ای
برای عمل می‌دانند؛ از این رو هرگاه که قرآن می‌خوانند، روح تازه‌ای برای
عمل در کالبدشان دمیده می‌شود.
قرآن این دسته را مومنین راستین معرفی کرده و قرآن خواندنشان را حق تلاوت می داند. [8]
امام صادق علیه السلام درباره این حق تلاوت فرمود:
إِنَّمَا تَدَبُّرُ آیَاتِهِ وَ الْعَمَلُ بِأَحْکَامِه
منظور از حق تلاوت، تدبر در آیات قرآن و عمل به احکام آن است. [9]
حضرت
در همین روایت سوگند یاد می کند که منظور از حق تلاوت، حفظ الفاظ قرآن و
تلاوت سوره های آن با بی توجهی به معارف و احکام آن نیست.
==================================
پی نوشت ها:
1. امالی طوسی (ره)، 3
2. خصال 1/126
3. کافی 2/497
4. علل الشرایع 1/81
5. کافی 2/329
6.
تلا الشی‌ء: تبعه تلواً (العین 8/134) و فقط برای خواندن کتابهای آسمانی
به کار برده می شود؛ نه خوانده هر نوشته ای (المفردات 1/167)
7. 5/ سوره جمعه
8. برگرفته از تفسیر نمونه 1/431
9. إرشاد القلوب إلی الصواب 1/78
