فضیلت ماه ذى الحجّه
فضیلت ماه ذى الحجّه
ماه «ذى الحجّه»، آخرین ماه «سال هجرى
قمرى» است و ماهى است بسیار پربرکت. بزرگان دین هنگامى که این ماه وارد مى
شد، اهمّیّت ویژه اى به عبادت در آن مى دادند. مخصوصاً در دهه اوّل این
ماه.(1)
در بعضى از روایات آمده است، شب هاى دهگانه اى که قرآن در سوره «والفجر و لیال عشر» به آن سوگند یاد کرده است، شب هاى دهه اوّل این ماه شریف است،(2) و این سوگند به خاطر عظمت آن است.
خداوند در سوره حج (آیه 28) ضمن بیان فریضه بزرگ «حج» سخن از «أیّام مَعْلُومات» گفته است که مؤمنان باید در آن به یاد خدا باشند. یکى از تفسیرهاى معروفِ «أیّام مَعْلُومات» که در روایات نیز آمده است، ده روز اوّل ماه ذى الحجّه است.(3) بنابراین، هم شب هاى آن عزیز است و هم روزهاى آن.
در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه
وآله) مى خوانیم که عبادت و کار نیک در هیچ ایّامى به اندازه این ایّام
(ده روز اوّل ماه ذى الحجّه) فضیلت ندارد.(4)
افزون
بر اینها، هم صدا شدن با زوّار خانه خدا در این ماه، و یاد و خاطره مراسم
باشکوه حج و معنویّت و برکات آن، حال و هواى دیگرى به انسان مى دهد;
مخصوصاً براى کسانى که در سلک زوّار سعادتمند خانه خدا قرار گرفته اند، یا
با یاد و خاطره آنها همراهند.
وجود دو «عید» مهمّ اسلامى عید قربان (عید اضحى) و عید غدیر (عید ولایت) و روز «عرفه» و خاطره دعاى عجیب و بسیار گرانبهاى امام حسین(علیه السلام) در عرفات، شکوه و عظمت خاصّى به این ماه بخشیده، و سزاوار است همه مؤمنان (مخصوصاً جوانان پاکدل) از فضاى آکنده از معنویّت این ماه غافل نشوند و در خودسازى و تهذیب نفس بکوشند که به پیشرفت هاى مهمّى نائل مى شوند.
......................................................
1.. زاد المعاد، صفحه 240.
2. تفسیر قمى، جلد 2، صفحه 419.
3. مصباح المتهجّد، صفحه 671.
4. اقبال، صفحه 317.
علیرضا