خاطرات‌ یک‌ نجات‌یافته‌ از فرقه ضاله بهاییت

 

خاطرات‌ یک‌ نجات‌یافته‌ از فرقه ضاله بهاییت

  

خانم‌ مهناز رئوفی، در محیط‌ بهائی رشد یافت، اما فسادها و تناقضهایی‌ که‌ در کار همکیشان‌ خود (بویژه‌ سران‌ محفل‌ بهائیت) دید،‌وی را بشدت‌ از این‌ مسلک‌ بیزار کرد‌ و این‌ امر، همراه‌ با مطالعه‌ مستقیم‌ درباره‌ اسلام، باعث‌ تشرف‌ او‌ به‌ اسلام‌ و تشیع‌ گردید.
خاطرات‌ خانم‌ رئوفی‌ که‌ اخیراً‌ تحت‌ عنوان‌ «سایه‌ شوم؛ خاطرات‌ یک‌ نجات‌یافته‌ از بهائیت» توسط‌ انتشارات‌ کیهان‌ نشر یافته، حاوی‌ نکات‌ بسیار جالبی‌ در افشای‌ مواضع‌ ضد اسلامی‌ و ضد انقلابی‌ تشکیلات‌ بهائیت‌ است.
با هم‌ بخشهایی‌ از آن‌ را می‌خوانیم:

فساد اخلاقی‌ در بهائیت‌
 

در بهائیت‌ هر گونه‌ تعصبی‌ ممنوع‌ است‌ و این‌ ریشه‌ در سیاست‌ استعمار دارد که‌ با ترویج‌ این‌ اعتقاد، تعصب‌ ملی، تعصب‌ دینی، تعصب‌ وطنی‌ و هر عرق‌ و علاقه‌ و غیرتی‌ را از انسان‌ می‌گیرد تا به‌ راحتی‌ بتواند بهره‌کشی‌ کند... خیلی‌ از خانمها[ی‌ بهائی]... لباسهای‌ نازکی‌ می‌پوشیدند و منظره‌ بسیار کریه‌ و زشتی‌ به‌ وجود می‌آوردند و روِ‌سای‌ تشکیلات‌ چیزی‌ به‌ آنها نمی‌گفتند و آزادی‌ مطلق‌ داده‌ بودند. دیگر کسی‌ حق‌ اعتراض‌ نداشت.

بی‌بند و باران‌ تشویق‌ هم‌ می‌شوند! 

جوابهای دندان شکن صحابه امیرالمؤمنین ع به هشام بن عـبد المـلک

جوابهای دندان شکن صحابه امیرالمؤمنین ع به هشام
 

 

 

از امیر مؤمنان علی بن ابیطالب (علیه السلام) شنیدم که می گفت: «..در دوزخ عذاب دردناک و خوار کننده ‌ای است که هر‌ امیری در میان رعـیت‌ بـه عدالت رفتار نکند او را در آن‌ جایگاه‌ به عذاب‌ دردنـاکی‌، کـیفر می ‌دهند!»

 

 

جنب و جوش عجیبی بود، هزاران نفر، پیر و جوان، سیاه و سـفید‌، غـنی‌ و فـقیر‌، شاه و گدا افسر و سرباز و شخصیت ‌های مختلف اجتماعات، دنیای غوغاها، ماجراجوئی‌ ها، هوس ها و خودپسندی ها، غرور و دعـواها‌، نزاع ها و امتیازات بی جا و پرزرق ‌و برق را پشت ‌سر گذاشته‌ اند و همه نشانه های ی تعیین و تشخیص و مقام را‌ با دسـت های خود به دور‌ ریخته ‌اند‌ و بـا یـک لباس ساده که احرامش‌ گویند، وارد دنیای پر خلوص و مملو از صفای مراسم حج شده و به دیار معنویت و آستان الهی ورود کردند و همه گرد نقطه ‌ای مرکزی کعبه طواف کنند!

گردش منظم‌ انسان ها با ملیت و نژاد گـوناگون گرد کانون وحدت، با لباس و سبک خاص، خود نمونه ‌ای از هماهنگی فعالیت‌ های جسمی و روحی، مادی و معنوی و اتحاد همه‌جانبه ‌ی انسان ها است! آن صحنه بزرگ و دینی، انسان را‌ به یاد‌ رستاخیز عظیم قیامت می‌ اندازد!

«هشام بن عـبد المـلک» خلیفه مقتدر اموی، نیز در این گنگره عظیم و مراسم با شکوه‌ شرکت دارد! او با این سفر مذهبی علاوه بر ادای فرضیه‌؛ گویی‌ می خواهد مبانی لرزان حکومتش را که بر اساس ظلم و ستم و سر نیزه بنا شده اسـت، بـا یک مانور مذهبی، رنگ دینی دهد و خویشتن‌ را در صف مؤمنین و پاکدامنان جا زند و خلیفه ‌ای‌ پرهیزگار‌ و عادل جلوه دهد، تا بدین وسیله پایه ‌های‌ متزلزل حکومت غیر ملی خود را محکم و استوار سازد!

 

شـاید هـم مشاهده‌ ی این صحنه عظیم روحانی حج و هماهنگی روح و جسم در عبادت که‌‌ صحنه‌ ای‌ همانند‌ رستاخیز و قیامت است، او را‌ به فکر‌ آخرت‌ انداخته و صحنه ‌ی فجیع جنایت ها و اعمال ناشایست او را جلو چشمش مجسم ساخته است و او را بـه فکر حـساب افـکنده و شاید هم خود‌ را‌ در‌ همین دنـیا و در مـحکمه وجـدان محاکمه و محکوم می‌ کند‌، و از‌ این جهت در فکر اصلاح خویش‌ افتاده! و در جستجوی پند و موعظه ‌ای بر آمده است، و یا...؟!

نمی دانم!

در هر صورت در پایان‌ مراسم‌ در‌ مجلس بـاشکوهی کـه بـرایش ترتیب داده بودند، رجال‌ و شخصیت ها نیز‌ در اطرافش بودند. هـشام خـواست تا یکی از اصحاب پیامبر (صلی الله و علیه وآله) را به نزدش‌ آورند؟

دشمنان امام زمان عج پس از ظهور

دشمنان امام زمان عج پس از ظهور
 

 

 

امام, دشمنان سخت گیر و کینه توزی نیز در برابر خواهد داشت. معارضانی که در مقدمات نهضت اخلال می کنند و پس از پیروزی نیز در نابودی آن خواهند کوشید.
بررسی درباره مخالفان, نشان می دهد سوای مستکبران بیدادگر که در سرلوحه قهر سپاه مهدی قرار دارند, بیشترین کارشکنیها, از جانب کسانی است که ادعای موافقت با امام دارند و خود را از منتظران مهدی می دانند. اینان, امام را نه به خاطر پیاده کردن اسلام اصیل, بلکه برای همراه کردن امام با آرزوها و هوسهای خود می خواهند. و پس از پیوستن به امام, چون کارها را بر وفق مراد خود نمی بینند و ناچارند از منافع نامشروع خود درگذرند, به توجیه اهداف خود روی می آورند و با سلاح دین و مذهب, به جنگ امام می روند که به فرموده امام صادق(علیه السلام):
چه بسیار از کسانی که ادعای پیروی او را دارند, ولی پس از ظهور حضرت, از او روی می گردانند.1
در این بخش, به برخی از این افراد و یا گروه ها اشاره می کنیم.
 
1 . راحت طلبان
 راحت طلبی ریشه درخود پرستی دارد و خودخواهی, منشاء همه مفاسد است. لذت طلبی حالتی را در انسان ایجاد می کند که همه معیارهای اعتقادی و اخلاقی او را دگرگون می سازد.
لذت طلب, دین را به گونه ای توجیه می کند که با رفاه او در تزاحم نباشد. او بیشتر به دنبال آن دسته از احکام ساده و بدون دردسر است که دنیای او در خطر نیفتد. جمعی از مسلمانان مکّه, پیش از هجرت به مدینه, خدمت پیامبر رسیده ابراز می داشتند: مورد آزار دشمنانیم, اگر اجازه دهی با دشمنان می جنگیم.

انتظار انواع و آثار آن قسمت دوم

انتظار انواع و آثار آن قسمت دوم

 

 

انتظار ظهور منجی و باور حضور او در میان مردم، به تقویت برخورداری از چنین احساس امنیت کمک می‌رساند؛ زیرا ما امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف را خلیفه خداوند در زمین و تجلی بخش اسمای الهی می‌دانیم. بنابراین همان گونه که خداوند خود پناه مؤمنان است، حجت او بر روی زمین نیز می‌تواند پناهگاهی امنیت بخش برای مؤمنان نقش آفرینی کند. از این روست که امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف در بخشی از نامه خود به اسحاق بن یعقوب درباره نقش خود چنین فرمود: « و من مایه امنیت اهل زمینم؛ چنان که ستارگان مایه امنیت اهل آسمانند
قسمت اول
برخورداری از احساس امنیت با داشتن پناهگاه معنوی
امنیت نیز مانند امید، نعمتی گران قدر است که اغلب مورد غفلت مردم است. امنیت، گاه ظاهری و گاه باطنی است. امنیت ظاهری، سطحی و بسیار شکننده است؛ اما امنیت از نوعی که برای مؤمنان وعده داده شده، امنیتی است حقیقی ، ماندگار و زوال ناپذیر؛ چنان که قرآن می‌فرماید: «الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یَلْبِسُواْ إِیمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلَئِکَ لَهُمُ الأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ»؛ «آن‌ها که ایمان آوردند و ایمان خود را با شرک و ستم نیالودند، ایمنی تنها از آن آن‌هاست و آن‌ها هدایت یافتگانند». 1
مؤمنی که دارای چنین احساس امنیتی است، ممکن است به ظاهر در امواج بلاها و فتنه‌ها اسیر باشد؛ اما هم چنان احساس امنیت و آرامش می‌کند؛ از همین روست که ابراهیم علیه السلام بی آنکه بر خود بلرزد، با اطمینان کامل پای در آتشی نهاد که مشرکان برایش فراهم کرده بودند.
راز این امنیت و آرامش،  باور این نکته است که حوادث و رخدادهای هر چند تلخ، در حضور خداوندی رخ می‌دهد که دارای سه ویژگی ممتاز است: از تمام این مصائب  و تلخی‌ها بهتر از ما با خبر است؛ برای رفع این ابتلائات از هر جهت تواناست؛ به دلیل مهربانی به بندگانش، از لطف به آنان دریغ نمی روزد، مگر حکمت و مصلحتی دیگر در بین باشد.

انتظار انواع و آثار آن قسمت اول

انتظار انواع و آثار آن قسمت اول
 

 

 

منجی‌گرایی و فرجام‌اندیشی، باور ظهور انسانی والا در پایان هستی و در هم پیچیده شدن بساط ستم و پستی به شکل‌های مختلف همچون تار و پودی در اندیشه‌ها و آموزه‌های ادیان و اقوام و ملل مختلف جهان تنیده شده است.
انتظار، در مفهوم غیر شیعی تنها به معنای نظرداشت ظهور منجی به کار می‌رود؛ در حالی که طبق دیدگاه شیعیان، علاوه بر چنین انتظاری، انتظار ملاقات و دیدار با منجی نیز قابل تصور است. بنابراین در دیدگاه شیعیان انتظار به دو گونه تقسیم شده است که هر یک نیز آثار و نتایج خاص خودش را دارد: «انتظار ظهور منجی و تشکیل حکومت عدالت گستر جهانی» و «انتظار ملاقات منجی و تحقق پیوند معنوی».
 
انتظار ظهور منجی و تشکیل حکومت عدالت گستر جهانی
این انتظار وجه مشترک تمام نگرش‌های منجی گرایی میان ادیان و آیین‌های آسمانی و غیر آسمانی است. در کتب مقدس هندوان «باسک»، «شاکمونی»، «ریک ودا»، «دید»، «وشن جوک»، «دادتک» و «پاتیکل» از ظهور منجی موعود با نام‌های مختلف همچون «کشن»، «ویشتو» نام برده شده است. در کتب مقدس زرتشتیان، همچون «زند»، «جاماسب‌نامه» و «یسنا» نیز از انتظار آمدن «خورشید جهان»، سوشیانس [نجات دهنده بزرگ جهان] گفت و گو شده است. سایر ملل همچون اسن ها، سلت ها، اقوام اسکاندیناوی، یونانیان و ... نیز گفته می‌شود که چشم انتظار ظهور مصلحی بزرگ به سر می‌برند.

درب خانه ات را به روی امام زمان عج نبند

درب خانه ات را به روی امام زمان عج نبند
 

 

 

امام عصر(عج) از گناه نفرت دارد و ما باید به گونه‌ای باشیم که اگر هم زمینه گناه پیش آمد، به احترام آن حضرت گناه نکنیم.
برخی که خودشان را به دیدن بعضی از عکس‌ها، فیلم‌ها، سی‌دی‌ها و... عادت می‌دهند، با دست خود از دیدن جمال آن امام محروم می‌شوند.

جوانی که به مجلس امام حسین(علیه السلام) می‌آید و با اشک چشم، این پلیدی‌ها را می‌شوید، نباید دیگر بار به گناه رو کند.
از علمای اصفهان، مرحوم آیت‌الله صافی(ره) بودند که حال معنوی و خوشی داشتند.

در اواخر عمر و قبل از اینکه به رحمت خدا بروند، دیداری هم با آقا داشتند.

روزگاری در حال ساخت خانه بودم، از او پرسیدم:خانه من چگونه باشد خوب است؟

فرمودند:خانه را به گونه‌ای بساز که اگر امام زمان(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) آمدند از اینجا رد شوند و خسته بودند، نگویند در این خانه جای من نیست؛ بگویند در می‌زنیم، یک ساعت استراحت می‌کنیم و می‌رویم.

در خانه‌ات را به روی آقا مبند!
چرا با دل خود کاری می‌کنیم که دیگر جای آن حضرت نباشد؟

چرا با چشمان خود کاری می‌کنیم که او را نبیند؟

مگر نه اینکه هر چه هست به دست خودمان است؟
«علی بن مهزیار» انسان شگفت‌آوری است.

خبر ولادت امام مهدی(عج) از زبان ائمه(ع)

خبر ولادت امام مهدی(عج) از زبان ائمه(ع) 
 

 

 

حجّت بن‌الحسن المهدی(عج) آخرین خلیفه خدا در روی زمین؛ در سحرگاه روز جمعه نیمه شعبان سال ۲۵۵ یا ۲۵۶ (ه .ق) در شهر سامرّا و در عصر خلافت معتمد عباسی چشم به جهان گشودند. نام آن حضرت محمد و کنیه‌اش ابوالقاسم است.

در روایات فراوان، از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلَّم) نقل شده است که مردی از خاندان او به نام حضرت مهدی(عج) قیام خواهد کرد و بنیان ستم را واژگون خواهد ساخت. فرمانروایان ستمگر عباسی با اطلاع از این روایت در پی آن بودند که در همان ابتدای ولادت امام مهدی(عج) او را به قتل رسانند. بنابراین از زمان امام جواد(علیه السلام)، زندگی امامان معصوم(علیهم السلام) با محدودیت‌های بیشتری همراه شدت و در زمان امام حسن عسکری(علیه السلام) به اوج خود رسید به گونه‌ای که کمترین رفت وآمد به خانه آن بزرگوار از نظر دستگاه حکومت، مخفی نبود.

پیداست در چنین شرایطی باید تولد آخرین حجت حق و موعود الهی در پنهانی و به دور از چشم دیگران می‌بود. به همین دلیل حتی نزدیکان امام یازدهم از جریان ولادت امام مهدی(عج) بی اطلاع بودند و تا چند ساعت پیش از تولد نیز، نشانه‌های بارداری در نرجس خاتون مادر بزرگوار امام دوازدهم دیده نشد.

جریان ولادت حضرت مهدی(عج)

حکیمه خاتون عمّه حضرت امام عسکری(ع) می‌فرمایند: روزی حضرت عسکری(ع) مرا خواست و فرمود: عمّه امشب نزد ما بمان، در این شب فرخنده فرزند مبارکی در منزل ما به دنیا می‌آید که حجّت خدا در روی زمین است. حکیمه می‌گوید: عرض کردم مادر این فرزند کیست؟ فرمودند: نرجس. عرض کردم فدایت شوم در او نشانی از حمل نیست حضرت فرمودند: عمه جان هنگام سپیده دم صبح اثر حمل در او ظاهر خواهد شد؛ زیرا نرجس مانند موسی تا زمان تولّد فرزندش نشانی از حمل در او دیده نمی‌شود. در همان شب مقارن طلوع فجر، آن مولود مسعود قدم به عرصه وجود نهاد و نوید حاکمیّت نهایی صالحان و مستضعفان را به جهانیان داد.

زندگینامه حضرت ابراهیم (علیه‌‌السلام)

زندگینامه حضرت ابراهیم (علیه‌‌السلام) 

نام مبارک حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) در بیست و پنج سوره قرآن، حداقل شصت و نه بار تکرار شده است.[1] راجع به این پیامبر و حالات گوناگون او از کودکی تا شیخوخیت قریب صد و نود و پنج آیه و نیز سوره‌ای مستقل به نام او در قرآن وجود دارد.

ابراهیم (علیه‌السلام) نامی است سریانی به نام «اُبٌ رَحیم» بوده یعنی پدر مهربان، سپس «حاء» آن به «هاء» تبدیل گردیده، و بعضی گویند معنی ابراهیم از «بَریٌ مِنَ الاَصنام» و «هامَ اِلی رَبِّه» می‌باشد، یعنی از بت‌ها دوری می‌جسته و به خداوند خویش گرویده است. [2] آن حضرت سه هزار و سیصد و بیست و سه سال بعد از هبوط حضرت آدم (علیه‌السلام) به دنیا آمد.

اهل تاریخ نام پدر ابراهیم(علیه‌السلام) را تارح (با حاء و خاء) نوشته‌اند.[3] و نام مادرش «اوفا» دختر آذر،[4] و برخی نام وی را «نونا» فرزند کربتا بن کرثی،[5] و گروه سوم «رقیه» دختر لاحج می‌دانند.[6]

ابراهیم(علیه‌السلام) هنوز متولد نشده بود که پدرش از دنیا رفت و آزر عموی ابراهیم(علیه‌السلام) سرپرستی او را به عهده گرفت. از این رو ابراهیم(علیه‌السلام) او را به عنوان پدر می‌خواند.[8]

این پیامبر بزرگ در شهر «اور» از شهر‌های بابل به دنیا آمد[9] و سرانجام در سن صد و هفتاد و پنج سالگی فوت کرد. او را در باغ عفرون بن صرصر، پهلوی قبر ساره دفن کردند و اکنون مدفن او شهر الخلیل (در کشور فلسطین) نام دارد.[10]

پادشاه زمان ابراهیم(علیه‌السلام) و اعتقادات مردم

ولادت ابراهیم(علیه‌السلام) در دوران «نمرود بن کنعان بن کوش بن حام بن نوح»بوده است.

نمرود علاوه بر بابل، بر سایر نقاط جهان نیز حکومت می‌کرد، چنانکه امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: چهار نفر بر سراسر زمین سلطنت کردند، دو نفر از آن‌ها از مؤمنان به سلیمان بن داوود و ذوالقرنین(علیهماالسلام) و دو نفر از آن‌ها از کافران به نام نمرود و بخت النصر بودند.[11]

چرا خداوند انسانها را امتحان می‌کند؟

  چرا خداوند انسانها را امتحان می‌کند؟  
 

 

 

بهترین و کارآمدترین راه برای درهم شکستن غرور و تکبر در انسان آزمایش و امتحان اوست

 

آزمایش انسان به وسیله خداوند برای این نیست که خدا بداند بنده‌اش چگونه است بلکه...

آیت‌الله سید محمود مجد، مدیر حوزه علمیه باقرالعلوم(ع) و استاد اخلاق در کتاب «چرا» در خصوص آزمایش و امتحان انسان توسط خداوند اظهار می‌کند:

برای انسان دو چیز وجود دارد یکی واقعیتها، دوم درک آن واقعیتها.

در خیلی از موارد واقعیتها با آنچه انسان درک می‌کند انطباق ندارد و آن عدم تطبیق ممکن است به یکی از دو علت باشد.

یکی ناتوانی قوه ادراکیه انسان و ضعف هوش و زکاوت انسان و دوم وجود موانعی که انسان را از درک واقعیتها باز می دارد که یکی از نیرومندترین مانع وجود غرور و خود پرستی و حب نفس است که تکبر و خودپرستی نمی‌گذارد انسان به واقعیتها دست یابد، لذا برای فراهم ساختن زمینه و بستر مناسب انطباق واقعیتها با درک انسان باید غرور و خود پسندی را از اندیشه و باور انسان زدود.

بهترین و کارآمدترین راه برای درهم شکستن غرور و تکبر در انسان آزمایش و امتحان اوست تا خود نیز به تواناییها و ضعفهای خویش آگاه شود زیرا اگر امتحان پیش نیاید، انسان نمی‌داند چقدر ناخالصیها در وجودش هست، پس همانگونه که امتحان خصوصیات و مزایا و یا نقصانهای امتحان شونده را برای امتحان کننده مشخص و آشکار می‌سازد و به تعبیر دیگر آزمون و آزمایش کمبودها و مزایا و نقصانها را برای آزمایش شونده آشکار و برملا می‌نماید.

پس آزمایش انسان به وسیله خداوند برای این نیست که خدا بداند بنده اش چگونه است بلکه برای اینست که بنده بداند که چه ضعفهائی دارد تا غرورش شکسته شود و کیفر و عذاب خداوندی برایش توجیه گردد و بداند چرا معذب به عذاب و یا برخوردار از نعمتها شده است.

چهره ناشناخته تشیع

چهره ناشناخته تشیع

حدود هزارو چهارصد سال بر موجودیّت شیعه می گذرد. نزدیک به چهارده قرن است که نخستین نهضت سیاسی این مذهب آغاز شده1 و تقریباً دوازده قرن است اندیشه شناسی یا به عبارت دیگر مکتب فکری و یا کلامی تشیّع تأسیس گردیده2 اما به جرأت می توان گفت هنوز هم چهره تشیع یا لااقل دیداری ترین چهره این مذهب نه تنها برای دنیای اسلام بلکه برای نظر گروهی از شیعه مذهب ها هم پوشیده مانده است.

   صدها سال است بازیگران سیاست کوشیده اند تا نهضت تشیع را از مسیر آن منحرف سازند. و بخصوص کوشش فراوانی بکار رفته است تا حقیقت این نهضت از مسیرش منحرف و از دید مسلمانان غیر شیعی پوشیده بماند. درست است که حقیقت برای آنان که پا بپای تاریخ درست حرکت می کنند روشن است، اما شماره اینان در هر دوره اندک بوده و

هست. در پنجاه سال اخیر تنی چند از دانشمندان مجاهد و عالی قدر شیعه با تألیف کتابها و ایراد سخنرانی ها و تحمل رنج سفر به گوشه و کنار کشورهای اسلامی به سهم خود معدودی از علمای مصر، شمال آفریقا و خاورمیانه عربی را با آن حقیقتِ پنهان مانده، آشنا ساختند، اما کمتر کوشش شده است که نشان دهند منشأ این نادرست اندیشی چه بوده است؟ آیا خدای نخواسته همه آن علما و نویسندگان در داوری خود نسبت به تشیع به عمد در خطا افتاده و نسبتهای ناروا به پیروان این مذهب بسته اند؟

هر آنچه باید درباره اهل سنت بدانید

هر آنچه باید درباره اهل سنت بدانید
 

 

 

اهل سنت؛ مذاهب و فرقه های آن

اصطلاح «اهل سنّت» از دو واژه «اهل» و «سنت» ترکیب یافته است.«اهل» در لغت به معنای گروهی است که در امری از امور با هم شریک باشند مانند: «اهل بیت» که در پیوندخانوادگی، و «اهل اسلام» که در عقیده قلبی، شریک یکدیگرند.

اهل سنت و جماعت
اهل سنت وَ جَماعَت، گروه(یا فرقه) عمده و اکثریتِ جمعیتیِ مسلمانان که با نام «سنی» و «اهل تسنن» نیز شناخته می‌شوند. اهل سنت شامل فرقه‌هایی است که به وجود نص بر امام و خلیفه رسول خدا معتقد نیستند و تعیین خلیفه و امام را برعهده مسلمانان و به انتخاب آنان می‌دانند. جز ایران و عراق و آذربایجان و بحرین و لبنان، در دیگر کشورهای اسلامی اکثریت با اهل سنت است.

 

مذاهب اهل سنت

اهل سنت از نظر کلامی و فقهی به فرقه‌ها و مذاهب گوناگونی تقسیم می‌شوند.

مذاهب اهل سنت از نظر فقهی عبارتنداز: احناف، پیروان ابو حنیفه؛ مالکیه، پیروان مالک بن انس؛ شافعیه، پیروان محمد بن ادریس شافعی؛ حنابله، پیروان احمد بن حنبل.

 

فرقه های اهل سنت

از نظر اعتقادی نیز اهل سنت به این فرقه‌ها تقسیم می‌شوند:

اشاعره، پیروان ابوالحسن اشعری؛ اهل حدیث، پیروان احمد بن حنبل (سلفیه بخشی از آنها است) ؛معتزله، پیروان واصل بن عطا؛ ماتریدیه، پیروان ابومنصور ماتریدی سمرقندی. 

 

درخواست روزى بعد از هر نماز واجب

درخواست روزى بعد از هر نماز واجب 
 

 

 

 

حضرت امام رضا علیه السلام فرموده است:

براى درخواست روزى بعد از هر نماز واجب بگو:

یا مَنْ یَمْلِکُ حَوآئِجَ السَّآئِلینَ، وَیَعْلَمُ ضَمیرَ الصَّامِتینَ، لِکُلِّ مَسْأَلَةٍ مِنْکَ سَمْعٌ حاضِرٌ وَجَوابٌ عَتیدٌ، وَلِکُلِّ صامِتٍ مِنْکَ عِلْمٌ باطِنٌ مُحیطٌ. أَسْأَلُکَ بِمَواعیدِکَ الصَّادِقَةِ، وَأَیادیکَ الْفاضِلَةِ، وَرَحْمَتِکَ الْواسِعَةِ، وَسُلْطانِکَ الْقاهِرِ، وَمُلْکِکَ الدَّآئِمِ، وَکَلِماتِکَ التَّامَّاتِ. یا مَنْ لاتَنْفَعُهُ طاعَةُ الْمُطیعینَ، وَلایَضُرُّهُ مَعْصِیَةُ الْعاصینَ، صَلّ‏ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِهِ، وَارْزُقْنی مِنْ فَضْلِکَ، وَأَعْطِنی فیما تَرْزُقُنِی الْعافِیَةَ، بِرَحْمَتِکَ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.

اى آنکه حاجت درخواست کنندگان را مالکى و در اختیار تو است، و از درون و باطن خاموششان و خاطر آنها آگاهى، براى هر درخواستى از تو شنیدنى حاضر و جوابى آماده است، و براى هر ساکتى علم و دانش به باطن و فراگیر است. از تو مى ‏خواهم به وعده‏ هاى راست و درستت، و نعمت ‏هاى افزونت، و رحمت وسیع و فراگیرت، و قدرت چیره ‏شونده ‏ات، و فرمانروایى همیشگى‏ ات، و کلمات کاملت. اى کسى که فرمانبردارى اهل طاعت به تو سودى نمى ‏بخشد، و نافرمانى اهل معصیت به تو ضررى نمى‏ زند، بر محمّد و آل او درود فرست، و از فضل و احسانت به من روزى بده، و در آنچه روزى مى ‏دهى عافیت عطا کن، به رحمتت اى مهربانترین مهربانان.

---

 
منبع : المصباح: 223، البلد الأمین: 53 (پاورقى)، بحار الأنوار: 58/86، مقباس المصابیح: 80.



ولادت حضرت علی اکبر (ع) و روز جوان

ولادت حضرت علی اکبر (ع) و روز جوان

 

حضرت علی اکبر فرزند امام حسین علیهما السلام در بین سال های 33 تا 35 ه از مادری به نام لیلا دختر ابی مرّه در شهر مدینه چشم به جهان گشود. وی در مکتب انسان ساز پدر شیوه های صحیح دفاع از مکتب و اطاعت از امامت و حمایت از آرمان های مقدس آن را آموخت. او در روز عاشورا اولین نفر از بنی هاشم بود که پس از مبارزه جانانه جام شهادت سر کشید. روز میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام به روز جوان نامگذاری شده است.

شناسنامه حضرت علی اکبر علیه السلام
حضرت علی اکبر (ع) فرزند بزرگ امام حسین در سال 33 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود.

مادر بزرگوار وی لیلا دختر ابی مره است. لیلا برای امام حسین پسری آورد، رشید، دلیر، زیبا، شبیه ترین کس به رسول خدا، رویش روی رسول، گفتگویش گفتگوی رسول خدا ، هر کسی که آرزوی دیدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر لیلا می نگریست، تا آنجا که پدر بزرگوارش می فرماید "هرگاه مشتاق دیدار پیامبر می شدیم به چهره او می نگریستیم"؛ به همین جهت روز عاشورا وقتی اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد، امام حسین چهره به آسمان گرفت و گفت «اللهم اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الی رؤیة نبیک نظرنا الیه...».

 اعمال طلایی ماه شعبان

اعمال طلایی ماه شعبان
 

 

 

یکی از اعمال مستحبی ماه شعبان خواندن ذکر صلوات است

 

در میان ماه های قمری؛ ماه رجب، ماه شعبا و ماه رمضان جایگاهی ویژه دارند. احادیث در باب اهمیت این سه ماه بسیار است و سخن ها دربارۀ آن ها بسیار. ماه رجب به پایان خود رسیده و ما شعبان آغاز شده است. بسیاری از ما شاید نتوانسته ایم آن طور که باید از ماه رجب توشه برگیریم. پس چه خوب است قدر ماه شعبان را دانسته و پیش از ورود از اعمال و اذکار این ماه آگاهی کسب کنیم. باشد مقدمه ای گردد برای درک هر چه بهتر ماه مبارک رمضان. ان شاء الله

 1- تقرب جستن به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)
بر اساس روایت اسلامی ماه شعبان، ماه حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) است و در نتیجه توسل و تقرب جستن به آن نور الهی، بسیار مفید و راهگشا خواهد بود. کسی که می خواهد از این ماه بهترین بهره ها را نصیب خویش سازد، توسل به صاحب ماه شعبان را باید در رأس امور قرار دهد. از این رو از جمله اعمال مشترک ماه  شعبان صلوات بر حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) دانسته شده و مردمان را به مداومت بر این ذکر در ماه شعبان توصیه کرده اند.

به چه زمانی «بین الطلوعین» گفته می شود؟

به چه زمانی «بین الطلوعین» گفته می شود؟

 

 

طلوع فجر صادق ابتدای وقت نماز صبح و «طلوع آفتاب» انتهای وقت آن است و زمان واقع در بین این دو طلوع را «بین الطلوعین» می نامند.

 

« قرآن کریم با عبارت «وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْس »  تسبیح خدا در این زمان را توصیه کرده و روایات فراوانی نیز در زمینه عبادت در «بین الطلوعین» وجود دارد که در برخی از آنها اذکار و عبادات ویژه ای هم پیشنهاد شده است:

1. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله): «هر کس از طلوع صبح تا طلوع آفتاب در مصلّاى خویش بنشیند و به تعقیب نماز مشغول باشد، خداوند او را از آتش دوزخ محفوظ دارد.

2. رسول خدا(صلی الله علیه و آله): هر کس هنگام صبح، هفت بار این آیات را بخواند، در آن روز از بلاها محفوظ باشد: «فَاللهُ خَیْرٌ حافِظاً وَ هُوَ ارْحَمُ الرَّاحِمینَ،انَّ وَلِیِّى  اللهُ الَّذى  نَزَّلَ الْکِتابَ وَ هُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحینَ، فَانْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِى  اللهُ لا الهَ الَّا هُوَ، عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظیم   پس [در هر حال] خداوند بهترین حافظ و مهربان ترین مهربانان است، ولىّ و سرپرست من  خدایى است که این کتاب را نازل کرده و او همه صالحان را سرپرستى می کند، پس اگر آنها [از حق] روى بگردانند [نگران مباش] بگو: خداوند مرا کفایت می کند، هیچ معبودى جز او نیست بر او توکّل کردم و او صاحب عرش بزرگ است.