عید فطر؛ بازگشت به فطرت و تولدی دوباره
رمضان می رود و می برد از کف دل ما
آن که یک ماه صفا یافت از او محفل ما
رمضان عقده گشا بود گنهکاران را
وای اگر او رود و حل نشود مشکل ما
اینک ای ماه خدا ، میروی آهسته برو
که ندانی چه کند رفتن تو با دل ما
بعد از یک ماه حضور در مهمان سرای الهی و بهره مندی از آثار و برکات بی شمار ضیافت الهی، بعد از یک ماه توفیق روزه داری، شب زنده داری، ترک گناه و معصیت، توفیق نیایش و مناجات به درگاه الهی، حال روح و جان روزه دار طراوت و جلای خاصی گرفته است، احساس سبک بالی، شادی و فرح سراسر وجود خاکی او را در بر گرفته است، احساسی که شوق پرواز و قرب به پروردگار را در وجود انسان شعله ور می نماید.
روز عید فطر به راستی عید کسانی است که توانسته اند تعلقات نفسانی و حیوانی را از خود دور نمایند و وابستگی های مادی را در وجود خود رنگ الهی بخشند و هویت آسمانی خود را به منصه ظهور رساند.
سید رضی در کتاب شریف نهج البلاغه از امام علی (علیه السلام) این چنین نقل می نماید: «إِنَّمَا هُوَ عِیدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللَّهُ صِیَامَهُ وَ شَکَرَ قِیَامَهُ وَ کُلُّ یَوْمٍ لَا [نَعْصِی اللَّهَ ] یُعْصَى اللَّهُ فِیهِ فَهُوَ یَوْمُ عِیدٍ؛ [1] این عید کسی است که خدا روزه اش را پذیرفته و نماز او را ستوده است و هر روز که خدا نافرمانی نشود، آن روز عید است.»
عید فطر تولدی دوباره
در روز عید فطر شخص روزه دار، دوباره متولد می شود، چرا که لباس چرکین و مذلت بار گناه را از تن بیرون آورده و سلطنت و ولایت شیطان را از گردن خود خارج نموده است.
انسان روزه دار در طول یک ماه عبادت و بندگی خدای متعال گواهی صبر جمیل را کسب می نماید، صبری که او را مقهور لذت های ناپایدار دنیوی و بی ارزش ننمود و او را به عبودیت و تسلیم در برابر خواست الهی رهنمود نموده است. شخص روزه دار اثبات می نماید که کلام الهی را به خوبی دریافت نموده است وقتی که باری تعالی به او فرموده بود: «فَاصْبِرْ صَبْراً جَمیلاً؛[سوره معراج، آیه5]پس صبر کن صبرى نیکو.»
